Srpska pjesnikinja i jedan od najplodnijih književnika srpske dječije literature Mira Alečković napisala je više od 50 knjiga za mlade, te bila je urednik dječijih i omladinskih listova “Zmaj”, “Mladost”, “Pionir”, “Poletarac”.

Srpska pjesnikinja Mira Alečković

Rođena je u Novom Sadu, diplomirala je u Beogradu književost i lingvistiku, a potom pohađala Fušeovu školu u Parizu.

Bila je dugogodišnji predsjednik Društva Jugoslavija-Francuska, kao i Udruženja književnika Srbije.

Mira Alečković bila je učesnik Narodnooslobodilačkog pokreta u Drugom svjetskom ratu. Na muziku Nikole Hercigonje ispjevala je pjesmu “Jugoslavijo”, jednu od svečanih pjesama bivše SFRJ. Nosilac je niza odlikovanja i priznanja.

Baka po majci Mire Alečković – Milica Marić bila je sestra Miloša Marića, oca Mileve Marić Ajnštajn.

U srednjoškolskom uzrastu bila je pod pokroviteljstvom Njegove svetosti patrijarha srpskog Varnave koji ju je smatrao izuzetno obdarenom za književnost i filozofiju. Studije je nastavila u Parizu gdje je upisala doktorat i završila Fušeovu školu.

Bila je poliglota i govorila je čak deset stranih jezika: francuski, njemački, engleski, ruski, italijanski, poljski, češki, makedonski, slovenački, slovački…

Kao mlada djevojka sa perfektnim znanjem francuskog jezika Mira Alečković je francuskom ministru spoljnih poslova Ivonu Delbosu, koji je bio u posjeti Beogradu 1937. godine, uoči Drugog svjetskog rata, tajno predala peticiju srpske omladine protiv rata.

Kao gimnazijalka, 1939. godine postala je članica SKOJ-a, a 1941. godine, od prvog dana narodnooslobodilačke borbe, i članica partizanske ilegale u Beogradu, gdje je kao šesnaestogodišnjakinja učestvovala u akcijama sabotaža protiv njemačkih fašista.

U okupiranom Beogradu 1941. godine uhapsila ju je specijalna policija Gestapoa, pa je internirana u specijalni zatvor gdje je mučena. Iz zatvora je spasila Patrijaršija SPC na molbu pjesnikinje Desanke Maksimović.

Poslije rata radila je Udruženju književnika Jugoslavije i Srbije, prvo kao sekretar, a zatim kao potpredsjednik tadašnjeg predsjednika nobelovca Ive Andrića. Zatim je i sama bila na čelu Udruženja pisaca.

Poslije 1968. godine i pokreta studenata Mira Alečković više nije pripadala nijednoj političkoj partiji.

Tokom procesa pesniku Gojku Đogu 1981. godine, za knjigu “Vunena vremena”, otvorila je vrata Udruženja književnika Jugoslavije u Francuskoj 7, za protestne večeri. Među prvima je stala u odbranu pjesnika Gojka Đoga, rečenicom upućenom tadašnjim vlastima: “Jadno li je društvo koje sudi pesniku!”

Dobrovoljno je radila na smještaju djece ratne siročadi po čitavoj Jugoslaviji zbog čega je kasnije proglašena utemeljivačem Fondacije socijalne zaštite i solidarnosti.

Birana je nekoliko puta tajnim glasanjem za predsjednika Udruženja književnika Jugoslavije. Radila je kao urednik časopisa za decu “Zmaj” i redovno učestvovala na “Zmajevim dečjim igrama” u Novom Sadu.

Od sedamdesetih godina prošloga vijeka, dom Mire Alečković bio je mjesto gdje su stizale prve izbjeglice sa Kosova i Metohije i boravile u njemu dok u Beogradu ne bi bile prihvaćene.

Mira Alečković umrla je 27. februara 2008. godine u Beogradu, u 85. godini. Sahranjena je 3. marta, uz vojne počasti, u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju.

Njena najpoznatija djela su romani: “Srebrna kosa”, “Zbogom velika tajno”, “Zašto grdiš reku”, “Jutro”…kao i zbirke poezije: “Sanjalica”, “Ne mogu bez snova”, “Zatečena u ljubavi”, “Tri proleća”, “Zvezdane balade”…