Živko Pavlović (1871-1938) bio je visoki oficir srpske vojske, divizijski general jugoslovenske vojske, profesor, upravnik Vojne akademije, vojni pisac i akademik.

Živko Pavlović (1871-1938)

Autor je dragocjenih pisanih svjedočanstava o borbama srpske vojske: “Beogradska operacija”, “Bitka na Jadru”, “Opsada Skadra”, “Bitka na Kolubari” (u dva toma), “Bitka na Bregalnici”, “Udeo Srbije u balkanskim ratovima” i “Rat Srbije sa Austrougarskom, Nemačkom i Bugarskom”.

Uvršten je u red najvećih vojskovođa srpske i jugoslovenske istorije.

Kao saradnike i komandante imao je vojvode Radomira Putnika, Stepu Stepanovića i Živojina Mišića.

Živko je promijenio svoje prezime Petrović u Pavlović, kako mu se prezivao stric, kod kojeg je živio sa maćehom poslije smrti svojih roditelja.

On je završio Višu školu Vojne akademije i obavljao sve dužnosti od vodnika u Moravskom artiljerijskom puku, do komandira baterije.

Pavlović je poslat na usavršavanje u Berlin, odakle se vratio u Srbiju i postao ordonans-oficir kralja.

Dvije godine kasnije postao je ađutant kraljevića Đorđa, a nakon te dužnosti bio je i profesor Aleksandra Karađorđevića.

U Prvom balkanskom ratu bio je načelnik Štaba Primorskog kora koji je opsjedao Skadar, a u Drugom načelnik Operativnog odjeljenja srpske Vrhovne komande.

Na početku Prvog svjetskog rata, Pavlović je rukovodio mobilizacijom stanovništva. Bio je bliski saradnik Radomira Putnika i zajedno sa njim razrađivao planove za bitke.

Poslije rata, Pavlović je unaprijeđen u čin generala i postao upravnik Vojne akademije u Beogradu.

Na prijedlog Jovana Cvijića, Živko Pavlović izabran je za redovnog člana Srpske kraljevske akademije 1921. godine.